19 apr 2015 – Mensenrechten, kinderen en een nieuw begin

Ik ben net 4 weken in het land, maar heb het gevoel hier al maanden te zijn. Zoveel is er in die eerste weken gebeurd. Ik ga niet in details treden. Daar heeft niemand baat bij en om eerlijk te zijn durf ik sommige dingen niet eens aan het papier of aan de laptop toe te vertrouwen. Ik probeer in het kort jullie mee te nemen in mijn belevenissen, maar dat is niet helemaal gelukt. Er zit altijd een knop op het toetsenbord om mijn verhaal vroegtijdig af te sluiten. 😉

Diefstal telefoon
De meeste hebben het kunnen volgen via Facebook: de diefstal van mijn telefoon. Dat die gejat is, daar kan ik mee leven. Dan kan gebeuren, sterker nog, ik kan het ook nog eens begrijpen. Voor de veelal arme bevolking hier ben ik toch de rijke blanke. En dan hebben ze daar ook nog eens gelijk in. Hoe goed ik mijn best ook doe om me aan te passen en niet op te vallen, ik ben en blijf een rijke blanke. Hoe je het ook wendt of keert. Maar hoe we daarna mijn telefoon hebben terug gekregen (weliswaar kapot, maar toch) en wat er daarna met de dieven is gebeurd, is met geen pen te beschrijven. Ik heb dingen gezien die me diep hebben geraakt en als gast in dit land wil je geen kritiek leveren op het systeem. Maar hier kon ik mijn ogen niet voor sluiten en mijn mond niet bij houden. Ik ben opgestaan voor de rechten van mensen, ook al zijn het in dit geval de dieven. Het was een zware beproeving, zeker omdat het ook mensen betrof die, op hun manier, mij een dienst wilden bewijzen en mij als gast wilden helpen. Maar aan dat soort zaken wil en kan ik niet meedoen. En dan heb ik ze verteld.

Uiteindelijk was aan mij de keuze wat met de aanklacht en dus de dieven te doen. Wat mij betreft zegeviert het recht in de rechtbank en alleen in de rechtbank. Maar de gang naar de rechtbank werd me afgeraden door Sr. Daniela en een goede (Tanzaniaanse) bekende. Het zou me veel geld en heel veel tijd gaan kosten. En daar ben ik niet voor naar Tanzania gekomen. Dus uiteindelijk een verklaring getekend dat ik geen aanklacht indien. Dit druist in tegen alles waar ik voor sta, maar ik wilde mijn geld en tijd toch echt anders besteden dan aan dit. Mijn verklaring moest echter nog door iemand worden goedgekeurd en ondertekend. Deze dame riep me bij zich en vroeg me op de man (uh vrouw) af naar de reden van mijn keuze. Zij wilde de zaak graag voor de rechtbank zien. Nadat ik mijn reden had uitgelegd, vroeg ze mij wie dat advies had gegeven. Ze verzekerde me dat het me geen geld en maar een keer een gang naar de rechtbank zou kosten en ze zouden me ook nog komen halen.

Waarom dit alles? De twee verdachten komen in negen van de tien keer voor als er een diefstal of iets dergelijks is gepleegd. En nu hadden ze zo’n sterke zaak. Ze hadden de verdachten, ze hadden het bewijs, ze hadden getuigen en ze hadden verklaringen van zowel de verdachten als van de getuigen. Beter dan dit konden ze het niet meer krijgen. Ik vertrouwde haar en stemde toe met toch de gang naar de rechtbank. De zaak is nog in onderzoek en ik wacht op een oproep. Wordt vervolgd!

Het wel en wee van ‘onze’ weeskinderen
Dat was ook een zwaardere dobber dan verwacht. Daar viel een en ander te veranderen. Ik merkte dat als de kinderen meer een op een aandacht kregen dat ze daar van groeiden. Iets wat bij ons al heel vanzelfsprekend is maar hier niet. Maar daar kun je in de eerste week niet aan beginnen. ’s Avonds tussen 19.10 uur en 21.00 uur moeten de kinderen leren en huiswerk maken. Ik nam me voor om te gaan kijkenen om te helpen daar waar ik kon. Al snel kwam ik er achter dat een heel groot gedeelte van de kinderen het abc niet eens kende. Meer dan 20 kinderen kenden het niet. Werk aan de winkel dus. Het abc, de basis van alles. Dus daar kon ik mooi mee starten. Na ruim 3 ½ week kan ik trots melden dan nog maar 4 van de 41 kinderen het alfabet niet kent!

Daarnaast heb ik het knuffelen ingevoerd voor diegene die er behoefte aan heeft. En dat blijken er stiekem toch meer te zijn dan werd gedacht. Iedere avond wordt de dag afgesloten met een avondgebed. Na dit gebed sta ik paraat voor een ieder die een goede-nacht-knuffel wil hebben. Nou ik kan je vertellen dat ze er voor in de rij staan. Zelfs enkele jongens. En tussendoor zijn er ook de nodige knuffelmomenten. Verder geef ik iedere dag Engelse les. Op diverse manieren. Heb me door Michiel Hendriks uit Weert laten adviseren en de leermethode slaat aan. Ik leer ze Engels door te schrijven, het uit te spreken en het te voelen. Daarnaast gebruik ik leuke filmpjes op internet. Lang leve de techniek.

Het is triest om te zien hoe het onderwijs hier is, vooral het onderwijs op de lagere school. Hier wordt les gegeven in het Swahili. Op zich niks mis mee. Maar op de middelbare school is de voertaal Engels, en dus missen heel veel kinderen de boot. Puur omdat ze de Engelse toelatingstest niet halen. Op de lagere school worden gewoon kunstjes aangeleerd. Bijvoorbeeld: als je de kinderen vraagt: “How are you” dan antwoorden ze “I am fine thank you.” Lijkt in eerste instantie geweldig. Alleen heb ik ze allemaal één voor één gevraagd of ze ook wisten wat ze zeiden. NEE, geen idee. Nou dat weten ze nu inmiddels wel en daar ben ik al heel blij mee. Ik hoop ze een beetje slimmer achter te laten dan dat ik ze heb aangetroffen.

Nieuw leven
Na bijna 4 weken, verruil ik op maandag 13 april Mji Mwema voor Uwemba. Ik heb de kids verlaten en ben ik naar Uwemba vertrokken om ons nieuwe project te bekijken en een HIV clinic te bezoeken. Bij aankomst in Uwemba komt de regen met bakken uit de lucht en het is er koud en vochtig. Maar ik werd met open armen, heel veel aandacht, liefde en warmte ontvangen. Iets waar het bij de gemeenschap in Mji Mwema aan ontbreekt. Gelukkig maken de kinderen daar heel veel goed.

Sr. Yohanna verteld me dat er diverse vrouwen zitten te wachten op een echografie. En trots laat ze me haar activiteiten zien. Natuurlijk nadat we de vrouwen (en soms bijbehorende mannen) om toestemming hebben gevraagd. Je ziet langzaam een cultuuromslag. Tegenwoordig zijn er verschillende mannen die met hun vrouwen meekomen op consultatie. Mannen die het beste met hun vrouwen en de baby’s voor hebben. Dat je met een apparaat in de buik kunt kijken vinden de meeste wel fascinerend en kijken hun ogen uit. Voor alle duidelijkheid, pretecho’s worden hier niet gemaakt en een echografie is niet gratis. Dat kost 5000 Tsh, dat is ongeveer € 2,50. Het is een drukke bedoeling vandaag en ik zie diverse zwangere vrouwen en echo’s. Met een echo kan vroegtijdig de ligging van het kind worden bekeken, de status van de foetus en hoe lang iemand al zwanger is. Dit laatste is niet altijd bij de vrouwen bekend. Maar wel nodig om tijdig naar het ziekenhuis te kunnen komen om te bevallen. Mooi om te zien wat je er mee kunt bereiken en trots dat we daar een steentje aan bij kunnen dragen.

Overige diagnostiek
Niet alleen wordt het echoapparaat gebruikt tijdens zwangerschappen maar Sr. Yohanna heeft ondertussen ook de nodige ervaring opgedaan met andere diagnostiek van andere organen.

Graag wil ik een ander voorbeeld met jullie wil delen, om duidelijk te maken waarom deze investering het meer dan waard was. Ter onderzoek komt een vrouw met buikpijnklachten. Ze dachten dat ze zwanger was, want dat had een urinetest enkele weken geleden uitgewezen. Maar de buikpijnklachten gingen niet weg. Dus dan maar vroegtijdig een echografie. Normaal doen ze dat niet in een vroeg stadium. De baarmoeder ziet er vergroot uit maar er zit geen baby in. Sr. Yohanna stuurt de vrouw naar buiten om minstens 1 ½ liter water te gaan drinken. Want daarna kan ze de andere organen beter zien. Zo gezegd zo gedaan en er wordt weer een echo gemaakt. Nu blijkt dat er toch iets in de baarmoeder zit, maar het is geen gezonde/levende foetus meer. Dit moet uit de baarmoeder worden verwijderd. Sr. Yohanna onderneemt meteen actie en belt Sr. Gloria. Zij is de arts van het St. Anna’s Health center. Diezelfde middag nog wordt de vrouw geholpen en wordt de dode foetus (of dat wat er nog van over is) verwijderd. Ik mag er (na toestemming van de patiënte) bij aanwezig zijn. Ik ben onder de indruk van de werkwijze van de dames en het overig verplegend personeel. Sr. Gloria en Sr. Yohanna gaven beide aan dat ze de vrouw hebben behoed van een mogelijk infectie die had kunnen leiden tot een heel groot probleem met mogelijke dood tot gevolg. Samen hebben we een moment van saamhorigheid en trots gedeeld dat we samen deel mochten uitmaken aan het helpen van mensen! En die trots wil ik graag met iedereen delen die ons steunt en dit mogelijk maakt.

Doodgeboren
Helaas heb ik ook minder mooie dingen meegemaakt. Op dinsdagmorgen verteld Sr. Yohanna me dat ze naar een baby moet gaan kijken, een baby met een probleem. Als we bij de verloskamer aankomen zie ik in een wieg een doek liggen met vermoedelijk een kind er in. De moeder ligt op een bed aan de andere kant van de kamer. Ik vind het al raar dat de baby helemaal is ingepakt. Wordt moeilijk ademhalen denk ik nog, niet wetende dat ademhalen al niet meer mogelijk is. Als de doek wordt opengemaakt zie ik dat het kind een rare kleur heeft en allerlei vlekken op het lijfje heeft. Het is een jongentje van 3,6 kilo. Een voldragen zwangerschap, maar het kind heeft het niet overleefd. De reden: de moeder werd door haar man (de vader van het kind) geslagen en geschopt tijdens de zwangerschap. Daarnaast was ze HIV positief maar ze mocht van haar man de medicijnen niet nemen. Het waren leugens die de nonnen vertelden! Heel triest maar waar. Maar toen hoorde ik dat de moeder een advies kreeg waar ik van stond te kijken, zeker gezien de religieuze grondslag die ten gronde ligt aan dit ziekenhuis. Ze kreeg van de nonnen en verplegend personeel het advies haar man te verlaten. Het zou anders haar dood nog worden en hij zou toch gewoon naar een andere vrouw gaan. Toen iedereen weg was heb ik dit advies ook nog een keer gegeven. Hopen dat ze dit gaat doen, hoeft niet meer want later zou blijken dat de vader ergens buiten het ziekenhuis aanwezig was. Hij is het dode kind komen halen om het te begraven. De moeder liet hij huilend en verdrietig, samen met haar moeder, in het ziekenhuis achter. Zij mocht na de bevalling nog niet naar huis en kon daardoor niet mij de begrafenis van haar kind aanwezig zijn. De vader gaf aan dat het goed was dat het kind dood was. Het ging al een tijdje niet meer goed tussen zijn vrouw en hem. Nu konden ze gemakkelijk uit elkaar gaan. Anders was hij altijd aan haar blijven vasthangen en daar had hij nu geen last van. Hij kan blij zijn dat hij mij niet is tegen gekomen. Ik had niet voor de gevolgen ingestaan. Meer woorden wil ik aan hem niet meer vuilmaken.

Ons nieuwe project
Het gaat goed met het nieuwe project. Er is inmiddels nog meer gesloopt en ook al weer heel veel opgebouwd. Terwijl ik deze week met Clarence, onze opzichter en architect in spe, en Sr. Yohanna op de bouwplaats rondliep, zag ik iets dat in mijn ogen niet logisch was. Beide waren het met mij eens. Dit hadden ze over het hoofd gezien. We beleggen een spoedvergadering met Sr. Gloria er bij. Ook zij is het met me eens. We spreken af dat Clarence die zelfde avond nog belt met Sr. Rosann. Want zij is uiteindelijk de eindverantwoordelijke en neemt de eindbeslissing. Als zij akkoord is om te bouw even stil te leggen, in ieder geval dit gedeelte, dan kunnen we morgen dit verder uitzoeken. Het is intussen ver in de middag. Ik ben normaliter hier niet gewend dat dingen hier snel veranderen en worden aangepast. Dus ik was erg benieuwd. En terwijl we onze constateringen op de bouwplaats deden, werd er doorgebouwd.

De dag erna, na de HIV clinic die de hele dag heeft geduurd, krijg ik te horen dat Clarence een terugkoppeling wil komen geven over het gesprek met Sr. Rosann. Ik ben erg benieuwd en we treffen Clarence in het ziekenhuis. Als ik daar aankom zie ik dat er gepoetst en geveegd is en dat er niemand aan het werk is. Clarence geeft aan dat Sr. Rosann haar goedkeuring heeft gegeven om onze veranderingen uit te werken. Clarence heeft na ons overleg gisteren meteen de werkzaamheden stop gelegd en ………heeft ook al een nieuwe tekeningen gemaakt!!!! Ik ben oprecht onder de indruk. We voeren nog een kleine aanpassing door en we zijn allemaal blij met de nieuwe logistieke indeling! Volgende week woensdag (23 april) is de volgende bouwvergadering. Dan zal er een definitieve beslissing worden genomen. Maar dit is zo’n goede aanpassing, daar kan niemand nee tegen zeggen! Iedereen is blij dat ik er ben. Net op tijd, want nu kan het nog aangepast worden. Met z’n allen zijn we trots op onze samenwerking en op het eindresultaat tot nu toe. Wordt ook vervolgd.

Dank je dat je mijn verslag hebt gelezen.
Liefs Monique