19 februari 2018 – Ons nieuwe project: Watoto kwanza

Op februari 18, 2018 - Nieuws

Watoto Kwanza MRNa een lange zoektocht vol onzekerheden maar met een positieve uitkomst kunnen we eindelijk ons nieuwe project ‘Watoto kwanza’ met jullie delen. Watoto kwanza is Swahili voor ‘kinderen eerst’. Vrij vertaald: het belang van het kind voorop, wat is het beste voor het kind. En in dit geval kinderen uit een van de meest kwetsbare groep kinderen in onze samenleving: kinderen die (onnodig) opgroeien in een weeshuis.

Kinderen horen niet op te groeien in een instituut. Daar zijn we als stichting inmiddels ook van overtuigd. Ruim 60 jaar internationaal onderzoek toont aan dat opgroeien in een weeshuis (institutionalisering) schadelijk is voor de cognitieve, emotionele en sociale ontwikkeling. Kinderen ontwikkelen zich beter in een gezinsomgeving.[1] Geschat wordt dat wereldwijd zo’n acht miljoen kinderen in weeshuizen wonen, maar dat 80 procent van deze kinderen nog minstens één ouder heeft.[2] , die mogelijk wel voor hen zouden kunnen zorgen als ze de juiste ondersteuning zouden hebben. En daar gaan we ons als stichting voor inzetten, kinderen geven wat een kind verdient: een gezin, een thuis.

Wat gaan we doen?

Voorblad Toekomstplan

Ons doel is om in Njombe regio, Zuid-Tanzania, een omslag te realiseren van het institutionaliseren van kinderen naar een Family Based Care model, van Tehuis naar Thuis dus. Samen met lokale partners, waarmee we een onderdeel vormen van de oplossing, denk aan de lokale overheid, de kerk (lees: bisdom), eigenaren van de weeshuizen, dorpsoudsten, Social Welfare, gaan we samen op zoek naar een manier om dit vorm te geven.

Klik hier om ons Toekomstplan te lezen.

Met dit project sluiten we aan bij een internationale beweging om het institutionaliseren van kinderen om te vormen naar een Family Based Care model. Om zo deze kinderen te geven wat ieder kind verdient: een gezin, een thuis!

Aanleiding
Als stichting zijn we sinds 2009 betrokken bij twee weeshuizen: één voor kinderen tot ±3 jaar gelegen in Uwemba, Njombe Regio, en een weeshuis voor kinderen vanaf ±3 jaar, gelegen in de wijk Mji Mwema in Songea.

Jaarlijks hebben we de weeshuizen en de kinderen bezocht. In het eerste jaar vaak maar één dag, maar in de loop van de jaren hebben onze penningmeester Leon en oprichtster Monique er diverse malen weken en soms maanden doorgebracht. In die periodes hebben ze persoonlijk de nadelen van het opgroeien in weeshuizen gezien. Hoe goed de medewerkers ook hun best doen kunnen weeshuizen nooit een echte vervanging zijn voor een familie. Maar ze bleven met een onbevredigend gevoel zitten. Maar wat konden we als stichting doen?

“Kinderen zonder thuis’
Op die vraag kreeg Monique een antwoord tijdens een bezoek aan Malawi in augustus 2017. Ze ontmoette daar journaliste en schrijfster Mirjam Vossen. Monique las het door Mirjam geschreven boekje ‘Kinderen zonder thuis’ en zag haar gevoel zwart op wit staan: ruim 60 jaar internationaal onderzoek toont aan dat langdurig verblijf in een kinderhuis schadelijk is voor de cognitieve, emotionele en sociale ontwikkeling, maar ook voor de lichamelijke ontwikkeling van een kind, vaak met groei- en spraakachterstanden. Kinderen ontwikkelen zich beter in een gezinsomgeving. Kinderen horen daarom niet op te groeien in een instituut, kinderen verdienen een liefdevol gezin.

Mirjam Vossen Kinderen zonder thuis

TEDx Talk
Monique is zich hier verder in gaan verdiepen en heeft verdragen, richtlijnen en andere relevante stukken gelezen en het internet afgezocht. In haar zoektocht kwam ze uit bij een TEDx Talk van de Australische Tara Winkler.[3] Een inspirerend verhaal vanuit Tara’s eigen ervaring: van vrijwilligster tot uiteindelijk eigenaresse van een eigen weeshuis tot het roer omgooien van weeshuis naar een ‘Family Based Care’ oplossing. Aan het einde van haar betoog roept Tara iedereen op een stem te zijn voor alle kinderen die nog in instituten wonen. Een stem om te pleiten voor een omslag van institutionalisering naar ‘Family Based Care’. En die stem willen we zijn want ook ons is inmiddels duidelijk dat een weeshuis geen goede plek is voor een kind om op te groeien.

[wpdevart_youtube]L3nPMWkhbMI[/wpdevart_youtube]

Gesprekken in Tanzania
Monique voelde na de ontmoeting met Mirjam dat dit ons nieuwe project moest worden. Om de bereidheid te toetsen bij onze partners om deze omslag ook in Tanzania te realiseren, ruilde Monique haar ticket Malawi-Nederland om voor een ticket Malawi-Tanzania. Ze ging terug en wilde spreken met diverse betrokkenen over de vraag hoe zij tegen deze feiten aankeken en hoe zij dachten over het realiseren van deze omslag. Ze begon bij de nonnen die ‘ons’ weeshuis runnen. Bij hen waren de verdragen, richtlijnen en rapporten nauwelijks tot niet bekend. Maar dat nam niet weg dat zij positief tegenover deze omslag stonden. Ten tijde van hun grootouders waren er geen weeshuizen.

Gelijktijdig met dit eerste oriënterende gesprek heeft Monique een onderzoek gedaan naar de familieomstandigheden van de kinderen in het weeshuis in Uwemba. Daaruit bleek dat 17 van de 18 kinderen traceerbare familieleden hebben, waarvan sommigen de kinderen ook met regelmaat bezoeken.

Tijd voor diepere gesprekken. Waar te beginnen? Nagenoeg alle weeshuizen zijn opgericht door ‘witte’ missionarissen of Amerikaanse evangelisten. En dus vallen deze weeshuizen onder verantwoordelijkheid van de kerk. De weeshuizen zijn destijds opgericht met de beste bedoelingen: er heerste heel veel armoede en daarna kwam de Aids-epidemie er nog eens overheen. Maar in de loop van de decennia is armoede afgenomen en er zijn goede behandelingsmogelijkheden voor HIV. De noodzaak om een kind in een weeshuis onder te brengen is dan ook flink afgenomen. Zeker als er nog traceerbare familieleden zijn.

Gesprek met de bisschop
Bisschop Maluma en Moniqueet tekstTijd voor een gesprek met de kerk. Het weeshuis van Uwemba valt onder het Bisdom van Njombe. Onder dit bisdom vallen nog eens acht weeshuizen. En dus dacht Monique dat ze het beste een gesprek kon hebben met de bisschop. Wil je iets veranderen dan moet je hoog inzetten. En dus belde ze voor een afspraak. Omdat de bisschop net een reis achter de rug had was het moeilijk een afspraak te krijgen. Een eerstvolgende mogelijkheid zou pas zijn als Monique weer terug naar Nederland moest. Maar ze wilde niet terug naar Nederland zonder met de bisschop gesproken te hebben en zijn visie te hebben gehoord. En zo is Monique letterlijk en figuurlijk voor de deur gaan zitten. En met succes, een gesprek met Bisschop Alfred Maluma kwam er. En wederom geen weerstand maar een open blik en een toezegging dat het roer om moest. Sterker nog, daar waren ze al eens eerder mee gestart maar helaas is dat project toen gestrand wegens gebrek aan capaciteit.


Gesprek met de directeur van de Caritas
Voor het inhoudelijke deel verwees de bisschop Monique naar priester Ft. Hermengird Lugome, directeur van de Caritas in het bisdom, verantwoordelijk (namens het bisdom) voor negen weeshuizen in dit bisdom. Hij regelde meteen een afspraak en nog geen uur later zaten ook zij om tafel. En weer kwam er een positieve reactie: sterker nog, dit was ook zijn droom en hij vertelde een persoonlijk verhaal dat hem de ogen had geopend. Monique dacht toen de stem te zijn geweest voor de kinderen en was klaar om weer naar Nederland te gaan. Maar toen vroeg Ft. Lugome vanuit het bisdom of Stichting Peramiho hen ter plaatse wilde helpen deze omslag te realiseren. Dit omdat bij hen kennis, tijd en middelen ontbreken om dit transitieproces te begeleiden. Monique gaf aan dit thuis in Nederland met het bestuur te gaan bespreken.

Gesprek met de Missionary Benedictine Sisters en verzorgsters
Daarna heeft Monique nog een gesprek gehad met alle nonnen in Uwemba en met de verzorgsters van de kinderen in het weeshuis in Uwemba. Allen gaven aan het eens te zijn met het feit dat kinderen niet horen op te groeien in een weeshuis maar in een gezinssituatie en dat ze graag een omslag willen maken van Tehuis naar Thuis.

Vooral het gesprek met de verzorgsters die werken in het weeshuis in Uwemba was voor Monique opzienbarend. Monique stelde de vraag wie van deze vrouwen haar kind zou laten onderbrengen in dit weeshuis als ze zelf waren overleden. Het antwoord was dat niemand dit zou willen. Op de vraag waarom zij dit niet wilden kwam voornamelijk naar voren dat kinderen in het weeshuis niet opgroeien met enig besef hoe het er in het ‘echte’ leven c.q. gezin aan toe gaat en dat ze onvoldoende persoonlijke aandacht krijgen, hoe goed ze ook hun best doen.

Overleg met het bestuur van de stichting
Uit alle gesprekken bleek dat de tijd rijp was voor verandering en Monique keerde terug naar Nederland en legde het hele verhaal half oktober voor aan het bestuur. De overige bestuursleden Leon van Enckevort en Monique Caris waren positief over het project en gaven aan dat het mogelijk maken van dit project verder onderzocht moest worden.

Vooropgesteld dat de primaire verantwoordelijkheid om deze veranderslag te realiseren bij de overheid ligt, is het ook een taak van andere aandeelhouders, onder andere de donateurs, om deze omslag daadwerkelijk te realiseren. ‘Drumming together for change’. [4]

Met dat laatste in het achterhoofd gaf het bestuur aan onderdeel uit te willen maken van deze omslag.

Ontslag Monique
Monique nam ontslag bij haar werkgever, de gemeente Weert, en ging op zoek naar de mogelijkheden om als projectleider voor de stichting aan de slag te gaan, als met als doel de kinderen in de weeshuizen te geven wat ieder kind verdient: een gezin, een familie.

Met dank aan heel veel mensen die ons hierin geadviseerd hebben (zie kopje ‘hulptroepen’), kwamen we na een lange zoektocht tot de conclusie dat Monique zich niet alleen zich moest terugtrekken als voorzitter, maar dat ze helemaal uit het bestuur moest stappen. Dit om elke schijn van belangenverstrengeling te voorkomen.

Header nieuw bestuur 2018

 

 

 

 

 


Toekomstplan
Inmiddels had Monique het toekomstplan Watoto kwanza geschreven en ze legde haar plan via een bestuursvoorstel voor aan het nieuwe bestuur. Deze ging akkoord met het plan en met het aanstellen van een projectleider namens de stichting.

Op 5 februari 2018 trad Monique in dienst van de stichting en vertrok ruim twee weken later op 16 februari naar Tanzania. Waar ze inmiddels is aangekomen en onder andere aan de slag gaat om het project op te starten.

Monique D tekent AOVK Monique C tekent AOVK

 

 

 

 

 

 

 


Better Care Network, Pact (USAID Kizazi Kipiya), Unicef, CCR en Hope and Homes for children
Dankzij de inzet van Better Care Network Netherlands, heeft Monique vanuit Nederland al gesprekken in Tanzania kunnen regelen met andere organisaties die actief zijn op gebied van kinderrechten: Pact en CCR (Tanzaniaanse partner van Hope and Homes for Children). Bij het gesprek met Pact is ook een vertegenwoordiger van Unicef aanwezig, dus we zijn op de goede weg.

Jij kunt meehelpen
Met dit project sluiten we aan bij een internationale beweging om het institutionaliseren van kinderen om te vormen naar een Family Based Care model.

Help je mee deze kinderen te geven wat ieder kind verdient: een gezin, een thuis? Maak dan een donatie over naar NL81 RABO 0139549684 t.n.v. Stichting Peramiho.

Hulptroepen
Dankzij de vrijwillige en kosteloze inzet van heel veel mensen en instanties zijn we uiteindelijk wegwijs geworden om dit plan te kunnen realiseren. Onze dank gaat uit naar:

[1] Nelson, C., Zeanah, C., Fox, N. (May 2009). The Effects of Early Deprivation on Brain Behavioural

Development: Bucharest Early Intervention Project. Oxford University Press.; Tobias, D. Moving from Residential Institutions to Community-Based Social Services in Central and Eastern Europe and the former Soviet Union. The World Bank. 2000

[2] Corinna Csáky (2009) Keeping Children Out of Harmful Institutions, Why we should be investing in family-based care. Save the Children

[3] https://www.ted.com/talks/tara_winkler_why_we_need_to_end_the_era_of_orphanages

[4] ‘Drumming together for change’ - SOS Children's Villages International, CELCIS, University of Malawi

Reageren is niet mogelijk