29 mrt 2015 – Gebroken harten, tranen en heel veel geloof, hoop en nog veel meer liefde

Op maart 29, 2015 - Nieuws

Ik dacht dat ik na 7 jaar de fase van janken hier in Tanzania inmiddels wel was gepasseerd. Maar niks is minder waar. Dagelijks lopen de tranen hier over mijn wangen na het horen van de verhalen van de kinderen en als ik hen diep in de ogen kijk. Ze lijken vanaf de buitenkant gelukkig, blij en heel tevreden. Maar nu ik hier voor langer tijd ben, de taal beter spreek en gesprekken met ze kan voeren, komen de echte verhalen pas.

Verhalen over moeders die zijn gestorven en waarvan de vader niet voor het kind of de kinderen kan zorgen. Sommige kinderen zijn letterlijk en figuurlijk weggegooid. Gevonden in het bos, zonder kleren aan en in een zeer slechte conditie. Ik hoor verhalen over moeders die wel nog leven maar mentaal niet in staat zijn een kind op te voeden. Zij hebben een ‘gast’ ontvangen en waren daarna zwanger. Die zogenoemde gast kwam dan meestal met geld waardoor de vrouwen zich iets konden permitteren. Maar met een kind op komst worden de kansen alleen maar weer slechter. Maar ja, wie vertelt ze dat?

Deze week had ik een gesprek met een van de oudere kinderen. Ze vertelt me dat ze af en toe haar (mentaal beperkte) moeder bezoekt in de vakanties. Ze heeft nog een jonger zusje die wel in het dorp van haar moeder woont. Zelf woont ze al 15 jaar in het weeshuis. Ze vertelt me haar verhaal heel rustig en gelaten. Maar als ik haar vraag wat het met haar doet dat ze niet thuis woont stromen de tranen over haar wangen en ook ik houd het niet droog. Ik neem haar in mijn armen en houd haar stevig vast. Ik merk dat ze dat prettig vindt en ik voel haar armen stevig om me heen. Als ze ziet dat ook ik huil, troost ze me en veegt ze mijn tranen weg. De omgekeerde wereld.

De drie moeders en Sr. Daniela die voor de kinderen zorgen doen hun best, maar 40 kinderen voor drie moeders en een non is zelfs voor Tanzaniaanse begrippen veel. De kinderen hebben allemaal hun eigen verhaal, hun eigen behoefte en persoonlijke aandacht nodig, net als iedereen.

Gelukkig zijn er ook Tanzanianen die zich inzetten voor de kinderen. Gisteren hadden we twee moeders en hun kinderen op bezoek. Ze hebben beiden hun opleiding genoten op de middelbare school van de nonnen in Peramiho. Als dankbaarheid doen ze iets terug. Gisteren kwamen ze met eten voor de kinderen. Ze hadden zelf gekookt: rijst, pilau (rijst met kruiden en vlees), een tomaten/paprikasalade en voor iedereen een flesje frisdrank. Het doet me goed om te zien dat hulp en aandacht niet alleen van het buitenland komt.

Als ik de kinderen een voor een aankijk (en ik ken ze inmiddels allemaal bij naam), dan weet en voel ik waarom ik hier voor langere tijd wilde zijn. Het geven van heel veel aandacht en liefde en ze het gevoel geven dat ze er toe doen. En ze mogelijk ook nog iets leren voor de toekomst. Maar wat ik niet wist is dat ik ook heel veel van ze terug krijg. Ik ben een dankbaar en gelukkig mens dat ik dit mag doen. Dankbaar ook voor mijn partner Leon die me dit gunt en me heeft laten gaan. Want liefde is er om je leven te verrijken, niet om het te beperken.